Saga Dagsins - Drengurinn sem kenndi manni að hætta að vera asnalegur

Einu sinni fyrir langalöngu, í fjarlægu landi, var maður nokkur á leið á markaðinn með asnakerru sína að selja þar rófur og kartöflur.

Hann var fokreiður. Enda engin furða, það hafði bókstaflega allt gengið á afturfóutnum þennan morgunn. Frændi hans sem hafði lofað að lána honum hest og stóra kerru, hafði svikið hann með því að vera ekki heima þegar maðurinn kom við hjá honum, svo asnahálfvitinn sem var orðinn algerlega úrvinda þegar leiðin var hálfnuð var farinn að streytast við í hverju skrefi og garga. Þannig gekk vagninn til og kartöflur og rófur rúlluðu aftan af kerrunni og niður á útskitinn og daunillan veginn.

Fólk á ferðinni flissaði að manninum og hann gnísti tönnum af vonsku. Svitinn rann af honum um leið og sólin hækkaði brennheit á himninum.

Maðurinn logaði af heift.
Hann hataði þetta ferðalag.
Hann hataði fólkið.
Hann hataði asnann samt mest.
Helvítis asnalegi aumingja asni.

Maðurinn ætlaði heldur betur að lesa yfir honum frænda sínum næst þegar hann næði í skottið á honum. Réttast væri að berja þann lata orm. Hann sá fyrir sér hvernig hann læsi yfir frænda sínum fjallræðu um réttlæti og var orðinn svo utan við sig af vonsku að hann hrasaði um eitthvað drasl á veginum og féll kylliflatur ofan í skítinn, með andlitið á undan.
Maðurinn hreinlega sprakk af geðillsku og bræði.

Þegar þarna var komið sögu, kom lítill drengur í ljós, hlaupandi á eftir asnakerrunni.
Hann kemur fljúgandi á einum spretti og þegar hann kemur að kerrunni þar sem hún stendur kyrr á miðjum vegi, sér hann manninn lyfta hendinni og reiða til höggs göngustafinn sinn, mót úrvinda og bugaðum málleysingjanum.

Drengurinn snarstoppar.
Öll veröldin stoppar.

En höggið dynur og skerandi óp barnsins sker í sundur tíma og rúm.

Maðurinn sér drenginn koma hlaupandi í áttina til sín.
Hann heyrir barnið öskra af vitstola skelfingu.

Farðu frá asnanum! Gargar drengurinn og augu hans lýsa eins og eldingar.
Hann rífur í skyrtu mannsins og reynir að draga hann frá asnanum.
Maðurinn stendur frosinn í sömu sporum.
Hann rígheldur um stafinn svo hnúarnir hvítna.

Drengurinn snýr sér að asnanum og faðmar hann.
Hann talar við asnann með bjartri barnsrödd og strýkur dýrinu blíðlega um höfuðið.
Svo gengur hann aftur fyrir vagninn og kallar til asnans að vera tilbúinn.

Hann tekur á öllu sínu afli og ýtir aftan á kerruna.
Asninn kippist við og fer að toga af öllum mætti.
Vagninn þokast hægt af stað.
Drengurinn hrópar uppörvandi á asnann.
Vagninn færist löturhægt eftir vegarslóðanum, sem er upp svolítinn slakka.

Maðurinn kemur til sjálfs síns og stafurinn fellur úr hendi hans.
Hann kallar til drengsins og bæði asninn og drengurinn snarstoppa og líta við að sjá hvað hann gerir. Það er ótti í augum asnans, en það er ljós í augum drengsins.

Maðurinn gengur að drengnum og lyftir honum upp í fang sér og faðmar hann að sér.
Hann grætur í föt drengsins og biður hann að fyrirgefa sér.
Drengurinn er vandræðalegur, en augnablikið er stutt, og maðurinn setur drenginn ofan á veginn og horfir brosandi á hann með tárin í augunum.

Það var eftirminnilegur markaðsdagur í þorpinu þennan dag.
Þennan dag þegar maður nokkur kom á svæðið, dragandi á eftir sér asnakerru, með asnann á kerrunni og dreng að éta rófu ofan á asnanum.

Hann sagði það sjálfur maðurinn, seinna, að þetta hafi verið dagurinn sem hann lærði loksins að hætta að vera asnalegur.

Endir.